در حیرتم از مرام این مردم پست
تا که بودیم نبودیم کسی،

کشت ما را غم بی همنفسی

تا که رفتیم همه یار شدند،

خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آئینه بدانیم چو هست

نه در آن وقت که افتاد و شکست

در حیرتم از مرام این مردم پست

این طایفه ی زنده کش مرده پرست

تا هست به ذلت بکشندش به جفا

تا رفت به عزت ببرندش سر دست

آه میترسم شبی رسوا شوم،

بدتر از رسواییم تنها شوم

آه ازآن تیر و از آن روی و کمند،

پیش رویم خنده پشتم پوزخند
خنده.پوزخند

دردیست درد عشق که هیچش طبیب نیست

گــر دردمــنــد عـشـق بـنـالـد غـریـب نـیـسـت

دانــنــد عــاقــلــان کــه مــجــانــیــن عـشـق را

پــروای قــول نــاصــح و پــنــد ادیــب نـیـسـت

هـر کـو شـراب عـشـق نـخورده‌ست و درد درد

آنــسـت کـز حـیـات جـهـانـش نـصـیـب نـیـسـت

در مــشـک و عـود و عـنـبـر و امـثـال طـیـبـات

خـوشـتـر ز بـوی دوسـت دگر هیچ طیب نیست

صــیــد از کـمـنـد اگـر بـجـهـد بـوالـعـجـب بـود

ور نـه چـو در کـمـنـد بـمـیـرد عـجـیـب نـیـست

گـر دوسـت واقـفـسـت کـه بـر مـن چـه می‌رود

بـاک از جـفـای دشـمـن و جـور رقـیـب نـیـست

بـگـریـسـت چـشـم دشـمـن مـن بر حدیث من

فـضـل از غـریـب هـست و وفا در قریب نیست

از خــنــده گــل چــنــان بــه قــفـا اوفـتـاده بـاز

کــو را خــبــر ز مــشـغـلـه عـنـدلـیـب نـیـسـت

سـعـدی ز دسـت دوسـت شـکـایـت کـجا بری

هـم صـبـر بـر حـبـیـب کـه صبر از حبیب نیست